Deep forest green

Are you going to Scarborough fair, parsley sage rosemary and thyme?
Remember me to the one who lives there, she once was a true love of mine.

sábado, 29 de mayo de 2010

Medievalismos aparte...


Amor, a ti me venh’ora queixar

de mia senhor, que te faz enviar

cada u dórmio sempre m’espertar

e faz-me de gran coita sofredor.

Pois m’ela non quer veer nen falar,

que me queres Amor?[1]

Este queixume te venh’or dizer[2]:

que me non queiras meu sono tolher[3]

pola fremosa de bon parecer

que de matar home sempr’ha sabor.

Pois m’ela nenhum ben quiso fazer,

que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por én

que me non tolhas meu sono por quen

me quis matar e me teve en desden

e de mia sorte será pecador.

Pois m’ela nunca quiso fazer ben,

que me queres Amor?

Amor, castiga-te d’esto, por tal

que me non tolhas meu sono por qual

me non faz ben e sol me faz gran mal

e mi-o fará, d’esto son jolgador.

Poi-lo seu ben cedo coita mi val,

que me queres Amor?


Puto amor, amor de mierda, amor hijo bastardo de rata bastarda con medio corazón.
El amor a veces se corta las venes y a veces te da palizas... y a veces, a veces... a veces no es amor de mierda ni putoamor, a veces solo es amor. Pero que voy a decir yo que vosotros no sepais. Todo el mundo es ingeniero en amor. Absolutamente todo el mundo.
Sentimentalismos a parte, Fernan do Squio tenía muchas y muy nobles facetas, aquí reproduciremos dos, una de cal y otra de arena, una de aceite (lubricante) y otra de vinagre.
El amor a Dios, también tiene su parte... digamos interesante, no se priven de leer esta perla medieval, del queridísimo compatriota, Fernan do Squio:

A vós, Dona abadessa,

de min, Don Fernand’Esquio,

estas doas vos envio,

porque sei que sodes essa

dona que as merecedes:

quatro caralhos franceses,

e dous à prioressa.

Pois sodes amiga minha,

non quer’a custa catar,

quero-vos ja esto dar,

ca non tenho al tan aginha:

quatro caralhos de mesa,

que me deu üa burguesa,

dous e dous ena bainha.

Mui bem vos semelharan,

ca sequer levan cordões

de senhos pares de colhões;

agora vo-los daran:

quatro caralhos asnaes,

ëmanguados en coraes,

con que colhades o pan.


Mmm interesante tema... el mundo del juguete erótico... me pregunto si allá arriba, mil kilómetros al norte, los venderían en sus ferias, hace algunos siglos. Pero bueno, ese tema, ya lo tratará Rosemary a su debido tiempo.
Buenas noches a todos, soy Sage, y ha sido un placer conocerles. Y no, Parsley, no se me dan bien las presentaciones.


No hay comentarios:

Publicar un comentario